Graag wil ik het hebben over psychiatrie en spiritualiteit. Deze overlappen elkaar namelijk. Meestal. Als we het hebben over psychiatrie zien we dagelijks mensen die te maken hebben met depressiviteit, identiteitscrisis, akoestische- of visuele hallucinaties, psychose, ADHD, schizofrenie en zo meer.

Wat in de psychiatrie gebeurt is dat er labeltjes op een mens opgeplakt worden.

Een kind krijgt als het druk is al gauw het stickertje “ADHD” en iemand die meer hoort bv het stickertje “psychotisch”.

Dat is mijns inziens ‘hokjes denken’. Hokjes die feitelijk geen hokjes horen te zijn.

Een jong kind dat met zijn geesten vriendjes speelt is een normaal kind wat gewoon open staat.

Het is namelijk zo dat de hersenhelften van een kind nog niet samenwerken. Ratio en gevoel zijn door de hersenstam met elkaar verbonden maar werken nog niet samen. Vandaar dat een kind gewoon de weg op fietst en het niet goed uitkijkt. Het staat er namelijk niet bij stil dat er gevaar kan zijn.

Een kind dat net van boven komt staat ook in contact met de wereld van Gene Zijde en praat net zo makkelijk met een geest als met een medemens.

Net zoals wij, die de paranormale openingen weer terug gevonden hebben.

Pas als een kind een jaar of 8 is gaan de hersenhelften samenwerken en leert een kind zijn gevoelens beredeneren, leert dingen begrijpen.

Omdat de invloeden van school, samenleving en familie sterk zijn wordt een kind steeds meer ingeperkt. De open kanalen gaan steeds meer dicht tot het helemaal afgesloten kan zijn. Dit is gelukkig niet altijd zo. Er zijn veel mensen die het pad van verlichting al bewandelen en die toch weer teruggekeerd zijn op hun eigen pad, het bekende pad van het Zijn, het zichzelf zijn.

Waar het in mijn blog om gaat is dat we als mensen geen stickertjes moeten plakken. Laten we elkaar, binnen de grenzen van het eigen, gewoon in de waarde en met respect behandelen.

Laten we als iemand wat anders is niet meteen oordelen maar verder kijken wat er achter die persoon schuilgaat, waardoor dingen zijn ontstaan, waarom dat iemand doet zoals die doet, verder kijken dan uiterlijke symptomen…

De essentie van iemand anders zien en daar naar kijken, niet meteen oordelen en veroordelen. Kijken met de ogen van je hart.

Zou men in de psychiatrie zo ver kijken en de ‘ui’ van de ander afpellen dan zijn we gelijk als mensen. Dan zijn er geen stickertjes maar alleen gebruiksaanwijzingen en handvatten te geven waardoor een ander verder kan.

Daarom integreer ik binnen de psychiatrie, omdat ik daar werkzaam ben, het spirituele. Zaadjes van bewustwording plant ik daar om men te laten zien dat er veel meer is dan alleen dat wat zichtbaar is voor het oog….

Daarom ook ben ik werkzaam als lichtwerker, medium, paragnost, juist om het onzichtbare zichtbaar te maken en naar buiten te brengen.

Een heel mooi gedichtje dat ik gekregen heb van Isabel, mijn hoger zelf, is het volgende:

Dat psychiatrie en spiritualiteit samen gaan blijkt maar al te zeer, ik wacht op de tijd, de tijd van WETEN. Voor iedereen.