Ja, wat als je ziek wordt of hoort dat iemand in je omgeving ziek is. Hangt er van af hoe ziek, is er herstel mogelijk, zo ja wat is daarvoor nodig ? zo nee, hoe ga je er dan mee om? Waar ligt je grens met wat je wil laten behandelen of juist niet meer?

Een lastig en moeilijk dilemma soms. Grenzen lijken in een ziekenhuis soms niet meer te bestaan. Een arts heeft een eed gezworen zijn uiterste best te doen om een patiënt te genezen, maar is er nog wel  sprake van het leven verbeteren? Of is het soms ook het lijden verlengen…. Uitstel van…

Heel veel mensen om ons heen kennen wel iemand die ernstig ziek is, of is geweest. Je leven staat, als die persoon dichtbij staat, volledig op zijn kop. De benoemde “bodem zakt onder je voeten weg” is daadwerkelijk waar. Het horen van een ernstige ziekte is voor ieder een klap, een harde confrontatie met het feit dat het leven niet eeuwig is, aards gesproken. Men heeft allerlei trials, mogelijkheden om het leven te handhaven, vast te houden, maar wat als de zieke er nog zieker door wordt en het einde slechts een paar weken of maanden langer uitgesteld wordt? Waar is dan het recht van de patiënt om te zeggen “ik wil liever geen behandeling meer”. Het vraagt ontzettend veel moed om dat aan te geven, want je laat het leven los… Een groot geloof kan dat bewerkstelligen, een geloof in het hiernamaals, óf het kiezen voor zo lang als mogelijk is nog zo goed mogelijk proberen te leven….

Een grens aangeven als patiënt, individu, het opnemen tegen een grote logge instelling, tegen artsen die hun best doen voor je, maar die soms ook geen grenzen stellen is lastig, daar moet je behoorlijk assertief voor zijn. “Nee” zeggen en “het is zo genoeg” vraagt om lef, moed óf overtuiging in geloof.

Gelukkig is het veel vaker een feit, dat áls men wel eens ziek , dit een relatief onschuldige aandoening betreft die te behandelen is en waarbij het leven daarna gewoon weer zijn beloop neemt.

Patiënten en ook artsen zijn vaak geneigd te kiezen voor chemische middelen, gemaakt in een fabriek. Antibiotica wordt vaak voorgeschreven terwijl het lichaam zichzelf ook zeer goed kan herstellen, mits je gezond eet, en dat maar 1-2 langer tijd nodig heeft dan met gebruik van antibiotica. Het scheelt echter wel een chemisch middel in het lichaam, veel geld voor de maatschappij en de tijdswinst is slecht zeer gering. Ook antidepressiva wordt teveel voorgeschreven mijns inziens, sporten, liefst buiten heeft dezelfde werking. Onder begeleiding steeds weer naar buiten gaan, steeds meer een beetje opbouwen om de benodigde hormonen (Serotonine) weer aan te maken is het doel en de klachten verdwijnen dan vaak. Uiteraard als er meer ten grondslag ligt moet men een psycholoog/psychotherapeut raadplegen om de onderliggende feiten naar boven te halen.

Mijn visie is dat het verstandig is terug te keren naar de natuur, er zijn zo ontzettend veel kruiden, bloemen, planten die genezende eigenschappen hebben en de meesten van ons zijn ze vergeten. Langzaam aan komt het bio eten weer terug in de winkels maar kijk bv eens naar een paardenbloem, deze zijn rijk aan vitamine C, ontstekingsremmend, of bv de gehate brandnetel, deze is zeer zuiverend en bevat ijzer. Klazien uit Zalk kennen jullie misschien nog, een dame die alles van de natuur wist en daar leuk over kon vertellen.. Opvliegers? Dadels eten ipv een middel uit de drogist… Klein, simpel en oh zo doeltreffend.

Waar blijven we met zijn allen? en maar geld uitgeven aan de ziekenfondspremies die steeds hoger zijn geworden omdat pillen, als ze niet gebruikt worden, soms zelfs ongeopend naar de chemische hoek gaan bij een afvalbedrijf, te vaak voorgeschreven worden terwijl de medicijnen in je achtertuin staan.

Ziek en nu…. Uiteraard naar de arts om te weten wat er aan de hand is maar kijk ook eens op google naar natuurproducten, planten, kruiden en hun werking!!

Liefs Desirée/Isabel