*Af-scheid…

Als mens krijgen we vaak genoeg te maken met afscheid en of afscheid nemen. Is het nu echt af tussen mij en die persoon of die bepaalde situatie? Scheiden hier nu echt onze wegen? We hebben er allemaal wel eens mee te maken gehad, op een of andere manier!

Afscheid klinkt vaak zo definitief en zwaar, maar afscheid betekent ook vaak transformatie.

Het oude dient niet meer en maakt plaats voor het nieuwe. Een deur sluit en vervolgens gaat er weer een andere niewe open.

Ergens met andere ogen naar mogen kijken. Dat kan juist ook verlichting- en nieuwe inzichten geven, een nieuw begin om verder te groeien en ons verder te ontwikkelen als mens.

Mijn wortels liggen in de Stille Zuidzee, vlak boven Australië. Op het westelijk deel van het eiland Nieuw-Guinea, dat nu West-Papua heet en tot de Republiek Indonesië behoort. Mijn voorouders de Biakkers (een van de ruim 250 stammen die West-Papua rijk is) waren piraten en bevoeren en trotseerden de woeste zeeën met houten schepen van de Noord-Kust tot en met de Noord-Molukken, om op rooftocht te gaan.

Voorin de schepen werden de houtgesneden voorouderbeelden geplaatst, ter bescherming van de passagiers en om een voorspoedige reis af te smeken. Deze voorouderbeelden worden korwarbeelden genoemd en zijn o.a. te bezichtigen in het Volkenkundig Mueseum in Leiden.

Die vorm van voorouderverering van toen, wordt in onze kringen tot op de dag van vandaag nog steeds in stand gehouden. Weliswaar aangepast aan de tijdgeest van nu, maar ook nu nog worden overleden geliefden en voorouders als het ware “in leven” gehouden en betrokken bij het dagelijks leven. We spreken er nooit onderling uitvoerig open, maar we doen het allemaal. Even snel opa en oma om hulp vragen bij een rij- of schoolexamen bijvoorbeeld.

De Nederlandse jazzzangeres Mathilde zingt er ook over in het prachtige nummer “Inspiratie” uit de musical “Joe”:

Hoe kreeg jij ooit een idee,
vroeg jij dat nooit eens af.
Het was de stem van een van ons,
die jou het inzicht gaf.
De stem van iemand als wij,
onzichtbaar aan de zij,
zo luisterde jij toe.

Ondanks dat ze niet meer lijfelijk aanwezig zijn, zijn ze toch nog altijd om ons heen. Voor ons Biakkers  bevinden zij zich tussen ons op aarde en God. Daarom roepen wij God aan via onze overleden voor ouders. Met andere woorden voor ons en voor heel veel andere volkeren, zijn dood en leven onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Het is begrijpelijk, om geliefden te missen als ze niet meer fysiek bij ons zijn maar ze zijn altijd om ons heen. We kunnen contact met hen maken en zoals wij dat doen doen om hulp vragen.

Maar ook gewoon om hen even om ons heen te voelen, dat ze altijd om ons heen zijn.