Wat dan… wanhoop, radeloosheid, het bekende gat waar iedereen over spreekt, de grond zakt onder je voeten weg.

Verlieservaringen door overlijden, scheiding, ontvoering van je kind, het gebeurt en is iedere dag weer een ervaring die de energie stil legt, soms letterlijk direct, soms na lange tijd.

Door traumatische ervaringen groeien we, helen we. Dit is een energetische opschudding waarbij zo’n ‘krak’ ontstaat dat we niet anders kunnen dan tot bewustwording komen; waar staan we, wat willen we, hoe komen we er en wat al niet meer. Maar dat gebeurt pas als de storm voorbij is, de storm van een ziekteproces waarin men zat of de ruzies die er waren, getouwtrek om kinderen. Er gaat zo goed als altijd een storm vooraf aan de kalmte en voordat de zon en positiviteit weer gevoeld kunnen. Soms na jaren pas. Als alles verwerkt is en alle fasen doorvoeld zijn van zo’n proces, de ontkenning, boosheid, het verdriet, opstand en dergelijke.

Als je hoort dat je naaste ziek is en gaat overlijden schiet je in de vlucht. Je beseft niet daadwerkelijk dat er iets ernstigs is, je raakt het contact kwijt met de buitenwereld en bent alleen betrokken op jezelf. De ander bestaat niet. Er ontstaat een tijdelijk isolement. Het belangrijkst in de wereld ben jij, diegene die het overkomt en je partner. Nieuws is niet belangrijk, verjaardagen evenmin. Hoe moet je daarmee omgaan, als je hoort dat je nog maar een paar maanden te leven hebt?? Wat wil je nog doen, zijn er laatste wensen? Wie moeten er op de begrafenis komen, wat komt er op de kaarten, wil je nog op de valreep trouwen? Je leven wordt onderuit gehaald, onderuit geschopt zou ik haast willen zeggen. Het besef dat het bijna tijd is en je niet langer hebt op aarde wil niet binnendringen, het wil veranderd worden in, “er is hoop en wonderen bestaan”, het wordt finaal ontkend want je bent te jong, het is geen tijd en je wil nog zoveel. Je wil leven, je wil reizen, je wil genieten, gewoon werken, vrijen.

Het wil niet gewoonweg niet beseft worden, we vechten tegen de onzichtbare vijand en handelen tegen beter weten in met alternatieve middelen om zo lang mogelijk te rekken. Behandelingen in het ziekenhuis om ook maar zoveel mogelijk tijd te geven, artsen gaan soms maar door met behandelen, tegen beter weten in. Waar leg je de grens, kiezen voor nog meer tijd maar minder kwaliteit, waar doen we goed aan? Ruzies worden bij een scheiding volgehouden, kinderen zijn vaak de dupe… tot het besef komt. Het besef dat de ellendige, moeilijke situatie niet meer gehandhaafd kan worden. Tijd dat we keuzes moeten maken. Tijd om weer te gaan kiezen voor jezelf, voor het leven erna….

Er is geen andere weg dan loslaten, berusting volgt, genezing ook. Calm after the storm.

En het werd stil.