Lieve allemaal,

Naast mijn werkzaamheden op de lijn, schrijf ik ook graag.

Daarom wilde ik graag bij deze een stuk vrije proza met jullie delen, dat ik heb geschreven tijdens een spriritueel vrouwenweekend afgelopen weekend in Bergen.

EINDELIJK THUIS…..

Ik ben eindelijk thuis, na heel wat omzwervingen de laatste maanden!

Dit is mijn plek en ik voel me er thuis.

Mijn spullen staan in het huis en ik bepaal wat er gebeurt, binnen deze 4 muren.

Nooit gedacht, dat ik mijn eigen plek zou vinden; in mezelf -en binnen de grenzen van dit land.

Jarenlang had ik het gevoel, dat ik daarvoor op reis moest gaan.

Naar verre exotische oorden met parelwitte stranden en een azuurblauwe zee.

Het idee alleen al maakte me intens gelukkig.

Plotseling hoor ik geklop op de voordeur.

Normaal gesproken zou ik nu opspringen, om de deur te openen voor de degene die op de stoep staat.

Zo hoort dat immers, dat heb ik zo geleerd van mijn ouders.

Maar vandaag negeer ik het klopgeluid en blijf ik rustig zitten op de bank.

Het klopgeluid klinkt steeds indringender, maar ik laat het gaan.

Vandaag even niet, vandaag ben ik voor de verandering even niet thuis!

Opeens realiseer ik me, dat het kloppen is gestopt.

Het blijft even stil en ik geniet voor het eerst sinds tijden van de rust en de stilte, waar ik zo reikhalzend naar heb uitgekeken.

Dan hoor ik een zacht bijna onhoorbaar geklop op de deur.

Iets in me zegt, dat ik nu wel open moet doen omdat jij het bent.

Tegelijkertijd voel ik ook die welbekende angst, dat als ik nu de deur weer voor je open doe,

je opnieuw verdwijnt als een dief in de nacht.

Toch stap ik over mijn angst heen en sta ik letterlijk en figuurlijk op de drempel.

Dan zie ik plotseling een briefje liggen, waarop staat:”Ik wilde wel harder kloppen, maar ik kon het niet!”

“Dat jij me niet gehoord- of gezien hebt, wil niet zeggen dat ik er niet was of dat ik niet om je geef.