Nadat mijn laatste relatie ruim 12 jaar geleden stuk liep, heb ik destijds voor mezelf besloten om nooit meer in een relatie te stappen.  Waarom zou ik? Ik redde het immers prima in mijn eentje, een baan, een eigen huis, een auto, een leuk sociaal leven etc.

Kortom, voor mijn gevoel had ik best wel een leuk leven!

Een man moest wel van enorme complementaire waarde zijn voor mij, wilde ik überhaupt nog een keer overstag gaan.  Mijn omgeving verklaarde me voor gek en stelde me voor om het toch te blijven proberen, via een dating site, een blind date of speed dating . Ik werd alleen al onpasselijk bij het idee, als ik eerlijk moet zijn!

Maar goed, het was immers allemaal goed bedoeld!

Tenminste…, daar ging ik dan maar van uit!

Dus besloot ik op mijn eigen manier maar een poging te wagen, maar zonder succes wat dat aangaat. Voor mij was het gewoon een gezellig avondje uit en meer niet. Het voelde allemaal zo geforceerd, de hele spontaniteit was weg  in mijn beleving.

Zoals ik zelf wel aanvoelde van tevoren , was dit totaal niet de manier voor mij om iemand te ontmoeten.

Uiteindelijk besloot  ik op een gegeven moment voor mezelf,  om dat hele relatie-idee maar los te laten en gewoon door te gaan met mijn leven zeg maar!

En uitgerekend toen, maakte jij ongeveer 2 jaar geleden nu, geheel onverwachts je entrée in mijn leven. Ik kwam elke dag in het bedrijfsrestaurant  beneden lunchen, waar jij destijds werkte. Jij was me alleen totaal niet opgevallen in de keuken, al ben ik volgens jou wel tig keer volledig in gedachten verzonken voorbij gelopen.

Totdat je een keer naast me zat aan een van de lunchtafels en een gesprek met me aanging . Je had wel iets vertrouwds voelde ik meteen en ik vond je best aardig. Maar goed de buurman is ook aardig, als je begrijpt wat ik bedoel! Hoe onaardig het ook klinkt, jij was niet bepaald de belichaming van mijn ideale man. Verre van dat zelfs…  Als ik je op straat tegen was gekomen, had ik waarschijnlijk niet op of om gekeken.

Toch kwam jij een paar maanden later, geheel uit het niet met een spontaan voorstel om samen uit eten te gaan. En ik besloot om deze keer bij wijze van uitzondering op je uitnodiging in te gaan , gewoon gezellig zonder bijbedoelingen ofzo.

Echter, tot mijn grote verbazing , besefte ik dat de tijd was omgevlogen omdat het zo gezellig en ongedwongen was.

Tevens realiseerde ik me opeens, dat dit de leukste date was die ik ooit heb gehad en waarbij ik werkelijk geen enkele keer uit verveling of irritatie op de klok gekeken heb.  Ook merkte ik dat als je me net iets te lang aankeek , ik er bijna verlegen van werd. Voor het eerst in jaren voelde ik, hoe erg ik er ook van baalde op dat moment, dat ik finaal uit mijn rol van ijskoningin dreigde te vallen.  Ik smolt ter plekke voor jou. Een gevoel dat voor mij tot nu toe volslagen onbekend was.

Dit kan niet waar zijn dacht ik! Het is tot nu toe geen enkele man gelukt, om zich door deze dikke muur van 12 + jaar een weg te banen. Maar jij,  goedlachs en nietsvermoedend, die ook nog eens totaal mijn type niet is flikt het gewoon om in minder dan 2 seconden moeiteloos dwars door diezelfde muur heen te breken.

Weliswaar krampachtig probeerde ik alsnog in mijn rol te blijven die avond, maar dat heb ik uiteraard niet lang vol kunnen houden.

Tot op de dag van vandaag kan ik nog steeds niet bevatten, dat het jou uiteindelijk echt gelukt is om

zo dichtbij me te komen en dat je je bovenal niet hebt laten weerhouden door die dikke muur.

Nu ik je wat langer ken, drijven  met name jouw traagheid en jouw nonchalance in bepaalde opzichten me tot waanzin op sommige momenten.

Maar tegelijkertijd besef ik ook, dat jij een groot aandeel hebt gehad in de zoektocht naar mezelf. Met name dat stukje vrouwelijkheid , waarvan ik dacht dat ik het totaal kwijt was geraakt , heb ik mede dankzij jou weer teruggevonden.

Daarbij valt ieder boeket bloemen en iedere doos chocolade die jij uiteraard helemaal niet bij je had voor mij, volledig in het niet.

Ik heb maar weinig mensen in mijn omgeving over jou verteld, anders komen die geijkte vragen weer: “En hebben jullie nou iets”? “Wanneer zie je hem weer”?

Daar zit ik dus totaal niet op te wachten, zoals je misschien wel kunt begrijpen.

Ik wil nu juist af van die drang naar controle, want dat heeft me heel weinig opgebracht al die jaren en alleen maar heel veel energie gekost.

Bovendien kan ik het zelf amper benoemen of definiëren, wat dat nou precies is tussen ons!

Maar hoe belangrijk is dat nou eigenlijk?

What’s in a name? ; wordt er wel eens gezegd.

Nou precies dat!

Een goede kennis, die tevens mijn tutor is zei laatst tegen me: ‘Het probleem is dat we veel te geconditioneerd denken over een relatie.

Soms loopt iemand een stukje met je mee op je pad, om vervolgens net zo spoedig weer  van het toneel  te verdwijnen.

Terwijl een ander je wel weer voor een langere periode vergezelt.

Daarom denk ik dat ze gelijk heeft, laat het gewoon zijn wat het is!

“We zien wel!”, ‘Go with the Flow”!

Gelukkig,  kunnen we ons daar beide in vinden.