Toen ik een aantal dagen geleden op mijn FB pagina keek, nadat afgelopen zaterdag de avondklok werd ingesteld schrok ik toch wel van een bepaalde post van iemand. Daar stond iets op in de trant:” De avondklok? Gaan we terug naar 1940”?
Nadat ik dat las, voelde ik een enorme boosheid in me opkomen. Ik stond op het punt, om deze persoon eens flink de oren te wassen. Waar haalt deze persoon het vandaan, om een avondklok vanwege de uitbraak van Covid 19 te vergelijken met de avondklok tijdens de 2de Wereldoorlog? schoot er door mijn hoofd!? Het lijkt wel alsof het verstand van de gemiddelde Nederlander met de dag naar het absolute nulpunt dreigt af te dalen, denk ik af en toe.
Er is de laatste tijd sprake van een ware explosie aan berichtgeving afkomstig van zowel experts als leken, omtrent het coronavirus. De een weet het nog beter dan de ander. Om nog maar te zwijgen over de rellen in verschillende Nederlandse steden de afgelopen dagen, waarbij mensen als losgeslagen projectielen de straten letterlijk onveilig maken en vernielingen aanrichten. Op die manier wordt de invoering van de avondklok omgedoopt tot een vrijbrief, om tot gewelddadig gedrag over te gaan.
Daarom heb ik besloten, om me persoonlijk volledig te distantiëren van deze massahysterie. Om mijn eigen weg in deze bewogen tijd te vinden, waarin we zowel uitgedaagd als uitgenodigd worden om de weg naar onszelf (weer terug) te vinden. Dat is ook een vorm van vrijheid, innerlijke vrijheid wel te verstaan.
Wat betreft die persoon van de desbetreffende post, kon ik bij het zien van de profielfoto, duidelijk opmaken dat deze persoon ruim na de Tweede Wereldoorlog het levenslicht moet hebben gezien. Al is dat tegenwoordig ook lastig vast te stellen, vanwege alle geavanceerde techniek die het mogelijk maakt om het gelaat op een foto aanzienlijk te verfraaien. Echter, in dit geval leek me dat vrij onwaarschijnlijk.
Mijn Nederlandse oma zou dit omschrijven als de gedachtegang van een snotzak.
Mijn oma die in 1920 in de Betuwe ter wereld is gekomen en in de hongerwinter als jonge vrouw samen met haar jongere zus op een fiets met houten banden richting de provincie Overijssel moest afreizen om aan voedsel te komen voor haar familie. Halverwege de barre fietstocht, die uiteraard niet zonder gevaar was, kregen ze van een vriendelijke boer een pannetje met stamppot en 1 lepel toegestopt.
Na het eten, spoelde mijn oma de lepel om in een vieze sloot. “Achteraf gruwel ik ervan, hoe ik dat heb kunnen doen”?! Jullie weten immers dat ik een soort smetvrees heb vertelde oma ons jaren later”. “Maar het was immers oorlog jongens, zei ze dan…,dat deed je gewoon!”
Niet bepaald in lijn met de huidige Coronaregelgeving zouden wij nu zeggen.
Haar verhaal is me altijd bijgebleven en heeft er mede aan bijgedragen, dat ik reeds op jonge leeftijd het besef heb gekregen hoe belangrijk vrijheid is. En wat een voorrecht het is om in vrijheid te kunnen leven in een land als Nederland en dat zeker niet als vanzelfsprekend te beschouwen.
Die innerlijk drang naar vrijheid heb ik altijd gehad, zolang ik me kan herinneren.
Als kind droomde ik ervan, om net als Nils Holgersson op de rug van zijn gans Maarten uit te vliegen met de wilde ganzen ver boven de horizon.
Vrijheid en Bevrijdingsdag op 5 mei zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als hardloopliefhebber heb ik dan ook een paar keer aan de Bevrijdingsloop meegedaan van Wageningen terug naar Amsterdam, om op mijn eigen manier stil te staan bij onze bevrijding van de Duitse bezetting. Al ken ook ik de Tweede Wereldoorlog slechts uit geschiedenisboeken en verhalen van mijn ouders en grootouders.
Ik heb daarom ook nooit begrepen, dat Bevrijdingsdag in Nederland nog steeds geen officiële feestdag is, maar eens in de 5 jaar. Dit in tegenstelling tot andere landen in deze wereld.
Vrijheid wordt nu opeens verheven tot een groot goed, omdat onze (persoonlijke) vrijheid in het gedrang lijkt te komen vanwege ( de verscherping van) de Coronaregelgeving.
Het punt is alleen, dat vrijheid altijd al een groot goed geweest is.
